Ibnnawi: Kembara Deoband 52: Pilihanraya India 1989-2004

Sepanjang tinggal di India daripada tahun 1989 hingga 2004 saya telah menyaksikan sebanyak 7 kali pilihanraya. Sepanjang itu juga saya telah hidup di bawah pemerintahan lapan orang Perdana Menteri yang silih berganti daripada berbagai parti. Parti Kongres (Indian National Congress), Janata Dal, Samajwadi Janata Party dan Bharatiya Janata Party (BJP). Ketika saya mula-mula sampai, India diterajui oleh Rajiv Gandhi yang mewarisi dinasti Parti Kongres yang memerintah India. Semenjak Merdeka sehinggalah tahun 1989, tahun di mana saya menjejak kaki di bumi India, bumi India secara keseluruhannya diperintah oleh Parti Kongres. Iaitu daripada 9 kali pilihanraya diadakan Kongres memenangi sebanyak 7 kali.

Tahun 1989 satu tragedi besar telah berlaku yang menyebabkan landscape politik India terus berubah. Perdana Menterinya Rajiv Ghandi mati dibom. Sebelum Rajiv dibom emaknya Indra Ghandi yang juga merangkap Perdana Menteri pada waktu itu juga mati ditembak. Pemerintahan Parti Kongres semakin lemah kerana dilihat sebagai terlalu lama memerintah India. India seolah-olah Kongres yang punya. Kelemahan memerintah makin terserlah apabila isu-isu kronisma, rasuah, penyelewengan, kasta dan pengabaian hak minoriti dibangkitkan. Setelah 1989 Kongres tidak lagi mampu mengembalikan imejnya di mata rakyat. Kongres telah kehilangan jawatan perdana menteri pada tahun 1989, 1990, 1996, 1997 dan 1998. Walaupun tahun 1991 Kongres berjaya mendapatkan semula jawatan perdana menteri dengan melantik V.P Narasimha Rao sebagai calonya, tetapi ianya melalu gabungan dengan parti-parti lain yang memperlihatkan kedudukannya amat tidak stabil. Di zaman Narasimha Rao inilah masjid Babri diruntuhkan yang menyebabkan kepercayaan umat Islam kepada Kongres yang selama ini dikatakan paling membela umat Islam di India. Malah ramai ulama yang menyokong Kongres daripada semenjak merdeka.

Semenjak itu masyarakat awam Islam mulai menyokong parti Samajwadi Janata yang diketuai oleh Mulayam Singh Yadav. Beliau begitu lantang menyuarakan hak minoriti sehingga ada yang menggelarnya Maulana Mulayam Singh. Keadaan ini juga menyebabkan sayap politik Deoband iaitu Jamiat Ulama Hind terumbang ambing samada mahu kekal menyokong Kongres atau berpindah kepada parti lain. Amat sukar meninggalkan parti Kongres kerana akabir Deoband dahulu seperti Sheikuul Hind Mahmud Hasan dan muridnya Maulana Husein Ahmad Madani telah meninggalkan sejarah yang tidk boleh dilupakan dalam Parti Kongres terutama dalam menuntut kemerdekaan India. Namun tanda tanya tentang adakah pemilihan parti itu suatu yang perlu diwarisi atau perlu kepada ijtihad siyasi memperlihatkan keadan taraddud ulama dalam membuat keputusan. Akhirnya siqah orang awam menjadi semakin berkurangan terhadap ulama dalam bab politik kerana mereka merasakan ulama masih sayangkan Kongres walaupun Kongres tidak dapat mempertahankan hak mereka.

Senario politik ini turut mempengaruhi suasana politik setempat Deoband. Orang awam tidak lagi berpaling kepada calon pilihan ulama dalam pemilihan Municipal Board di Deoband. Deoband juga mengadakan pilihanraya kecil untuk menentukan Tok Penghulu Deoband yang akan menjadi ketua Municipal Board, iaitu majlis tertinggi pentadbiran Deoband. Pendek kata politik sentiasa berubah dan ia tidak seharusnya ditakuti. Malah sesiapa sahaja patut bersedia menerima perubahan. Surah Ar Rom itu adalah petunjuk kpd kesedaran politik walaupun orang Arab waktu itu jauh dari kuasa besar. Apakah ayat Quran turun dalam keadaan mereka tidak tahu dan tidak bersikap terhadap fenomena politik semasa samada yang mahalli maupun duali. Seorang ulama yang peka dgn politik semestinya tidak sama dengan yang tidak peka. Keadaan ulama Deoband yang terlalu menumpukan kepada "pengajian" dan menyerahkan bulat-bulat penentuan masa depan "politik" masyarakat Islam kepada Jamiat Ulama Hind mempengaruhi "iklim kelemahan umat Islam" India di sisi kuasa politik dominan setempat. Lihatlah daripada semenjak Kongres menjadi pudar sehinggalah bersilih parti yang memerintah, "Deoaband" tidak berkuasa mempertahankan haknya agar diberi kebebasan sebagai institusi pendidikan yang bebas. Sekurang-kurangnya ia bebas menerima pelajar dari dalam dan luar negara seumpama universiti yang lain yang diiktirafkan oleh kerajaan. Sudah berapa kali Darul Uloom memecat pelajar luar negara secara besar-besaran apabila digertak oleh pihak kementerian dalam negeri. Saya sendiri pernah diarah keluar daripada India dalam masa lapan hari tanpa sebab yang konkrit. Pengalaman sebagai satu-satunya pelajar asing yang tinggal selama 15 tahun di Deoband dengan 7 tahunnya seorang diri sedangkan beribu-ribu memohonnya tetapi dikekang dengan masalah visa oleh kerajaan India menyebabkan saya selalu berfikir.......Apakah kuasa yang ada pada Babur sehingga berjaya memacak kerajaan Islam Mongul di bumi yang umat Islam hanya golongan minoriti sehingga bertahan beratus-ratus tahun lamanya !!!!! [Penglibatan ulama berubah secara drastik sekembalinya saya ke tanah air. Pada tahun 2009 semasa saya melawat Deoband ramai guru-guru saya telah meletakkan jawatan dan berkecimpung dalam bidang sosial dan politik melalui Jamiatul Ulama Hind]